Barefoot Gen vertelt het bombardement op Hiroshima vanuit het perspectief van een jonge jongen, Gen, en zijn gezin. Maar de thema's van het boek (de fysieke en psychologische schade die gewone mensen lijden als gevolg van de oorlogsrealiteit) klinken vandaag de dag huiveringwekkend waar. Gen en zijn familie worstelen al lange tijd zonder veel voedsel, geld of medicijnen, maar ondanks de ontberingen proberen ze de schijn van een normaal leven te behouden. De volwassenen zijn uitgeput en bijna wanhopig; de kinderen zijn min of meer op de hoogte van luchtaanvallen en hongersnood. Nakazawa, een overlevende van Hiroshima, portretteert effectief de spanning van het leven in deze omgeving en laat zien hoe pogingen om onder moeilijke omstandigheden optimistisch te blijven zich soms manifesteren als manische, irrationele humor. Het verhaal biedt enig optimisme: de personages voeren daden van zelfopoffering uit ter wille van buren en geliefden (bijvoorbeeld wanneer de zwangere moeder van Gen ziek wordt door ondervoeding, doen hij en zijn broer zich voor als weeskinderen en treden ze op op straat, waarbij ze het geld over de grond gooien). de muren van hun huis, zodat ze niet betrapt worden). Onder deze 'kan-doen'-houding schuilen de diepe schuldgevoelens en het gevoel van hulpeloosheid van de ouders. Als de kinderen extatisch schreeuwen om een stukje eten, lossen de ouders op in schaamte en verdriet. De kunst is scherp getekend en expressief, en het verhaal heeft zo'n natuurlijk ritme dat je gemakkelijk in het gezinsleven wordt meegezogen, waardoor de cataclysme die de lezers te wachten staat des te reëler, intiemer en moeilijker te bevatten is. Ondanks het aangrijpende karakter is dit werk van onschatbare waarde vanwege de lessen die het biedt op het gebied van geschiedenis, menselijkheid en mededogen.
