Samengevat
Taeyi hoort een bekende melodie de lege zalen vullen en begeeft zich naar de oude muziekkamer. Hij weet dat zijn broer dood is, maar hij kan niet anders dan hopen, misschien, heel misschien ... het is zijn broer die zijn favoriete liedje speelt. Wanneer hij echter de deur opendraait, vindt hij Seheon, de nieuwe transferstudent, aan de piano. Teleurstelling stort ineen en Taeyi kan zijn woede niet beheersen. Hoe durft Seheon het lied van zijn broer te spelen? Hoe durft hij te glimlachen? Hoe durft hij te zeggen dat hij van jazz houdt? 'Als ik je ooit weer piano zie spelen ... dan is dat het einde van jou.' En daarmee begint hun verhaal, even onvoorspelbaar en visceraal als jazz.